Inhoud	1
Presentatie	1

Een weerzien en een afscheid in de Oostelijke Waddenzee

Voor hoe lang deze keer ?

 Vanaf de reling van ms. de Harder,
dat me weer van het eiland afhaalt, kijk ik terug

op een prachtig weekend

 -een vlindertelling op Rottumerplaat-

Maar dat niet alleen

Ook op een veel dieper gevoel:

 30 jaar geleden was ik er twee seizoenen vogelwacht

 en heb ik bij elkaar een half jaar

 op dit onbewoonde eiland gewoond..

dat doet wat

 En na zoveel tijd verdiept het zich

Twee gedichten, met beelden
Geven uitdrukking aan mijn waardering voor dit pareltje in de Waddenzee,
dat ik van zo nabij mocht leren kennen

Deirdre de Bruyn

1^e (gesproken) gedicht:

Toen ik als wachter op jou mocht wonen,
vond ik élke dag een schat

tussen Zilte schijnspurrie, Schorrezout en Engels Slijk gewas
telde ik honderdduizend steltlopers op het wad
Met hoogwater zeefde jij hun veren in Zeepostelein

En ik waadde door je geulen met een lach
Want jij liet ze al vullen
ver voordat ik thuis kon zijn

Menig dwalende gast heeft mij verrast
Maar sommige hóndjes moesten huilen
want hun moeder verdween in die eindeloze zee
ergens tussen rode en groene boeien
En werd niet meer teruggezien

In de 30 jaar nadien
liet jij je kwelder gróeien
Je bood een véld voor uilen
En met de hónden is het goed gesteld

De wind, die jouw Westerduintjes
over noord en zuid verdeelde

maakte ook je Nóórdstrand tot een paarse weelde

De meeste mééuwen dragen nu een mantel
Maar JÍJ bleef wie je was
Een dijk van een eiland
Gehuld in Lamsoor en biestarwegras

2^e (leesbaar) gedicht:

Eiland wat ben je mooi

In jouw weidsheid kan ik gedijen

Alle zwaarte valt hier af…

Jouw wind,

die in één vlaag alles met elkaar verbindt

Strijkt strelend langs het struikgewas,

Bestormd mijn haren én het biestarwegras

zonder onderscheid

Omdat ze nergens iets van vindt

Ik nestelde me op jouw flanken

Huppelde jouw hellingen op en af

En welke wachter deed dat niet ?

Het spel van wind en zand

Met de hulp van mensenhand

Brachten jouw heuvels op de hoogte

Vanwaar men de wadden en het strand

Bijna oneindig overziet

Op schoonheid bestaat er geen octrooi

Maar jou wil ik bedanken

Voor het ritme van jouw getijden

En de herinnering die dat gaf

Met je paarse kwelders in nazomers verentooi

Uit betrouwbare bron meanderend

bevloeien en bezielen

Jouw geulen en jouw prielen

het land, heel traag veranderend

Met wisselende onstuimigheid

nergens vond ik zorgen over later

maar ik ontmoette wel de eeuwigheid

In de golfjes van jouw zand …en water

Nu de geulen ons weer scheiden

Wordt ik door jou nagestaard

Met ronde hondenogen

Dankbaar ben ik stil en verwonder mij

Jouw dagen hebben mij tijdloos voortbewogen

Zo leeg ben jij  en toch zo vol van leven

Maakt mensen speels –en vrij-

Ook al is het maar voor even

Altijd veranderlijk bleek jij… toch constant

In jouw gave de geest te bevrijden

Uit zorg of streven

Bleef je onveranderlijk briljant

In jouw eenvoud kan men zich overgeven

Iets van jouw grote gaven neem ik in mij mee

laat me er door leiden

Ook aan mijn kant van de Waddenzee….