Vroeger kwamen rozen weinig voor in de duinen. Vóór pakweg 1930 waren de duinen aanzienlijk kaler dan nu; het duinzand stoof op veel plaatsen en konijnen hielden alles kort. Verder waren overal mensen druk in de weer: er werd geboerd, op veel plaatsen liep vee, waaronder de nietsontziende geiten en er werd zand afgegraven. Ook de aanplant van bos na 1850 was niet bevorderlijk voor de lichtminnende rozen. Maar sinds de opkomst van duinstruweel en half open duinbos gaat het de rozen voor de wind. Begrazingsbeheer met grote grazers heeft deze trend nog niet gekeerd. In totaal staan er nu elf wilde soorten in het duin, plus nog een aantal verwilderde. Bijna allemaal zijn ze liefhebber van het kalkrijke duin.

Lees verder:

Geen duinen zonder rozen