Op deze plek bloeit nu de hondsroos
(Red.) In Zuid-Kennemerland draagt het landschap sporen van de oorlog. Heleen van Leeuwen brengt naar aanleiding van een bord de herinnering aan een aantal executies in 1943 tot leven.
In het donkerste deel van bos en duin
tussen Koevlak en Bleek en Berg
loopt een paadje af, vanaf de klinkerweg
onder naalden door en loof
Helder melodieus gezang
spel van ritme en herhaling
elke zomerdag is vreugde
klinkt het uit de vogelkeel
Bij een splitsing stuit men op een bord
dat vertelt over wat men noemde
vergeldingsmaatregel
maar niet minder was dan brute moord
Om een aanslag te wreken
werden willekeurig aangewezen
drie Joden en zeven communisten
burgers, vaders, opperrabbijn
Meegevoerd in het duin
een barre winterdag in ‘43
twee stenen markeren
waar het daglicht verdween
Roelof Strengholt
nu geurt er wilde kamperfoelie
Simon Warmenhoven
een zonnig zandpad stijgt op uit het dal
Pieter Weij
de rolklaver bloeit aan de rand
Johannes Lebbe
de eik heeft een lang leven
de mens een lang geheugen
voor wat niet vergeten mag worden
Herbert Drilsma
een oorverdovend gekraak
na bliksemschicht of storm
twee zware armen
storten ter aarde
als nadreun
van het onrecht
wat aan haar wortels geschiedde
Barend Chapon
de hemel is blauw
andere dagen grijs en grauw
maar de aarde die onder ‘t uitspansel ligt
zal altijd vol leven zijn
geen volk wordt helemaal uitgeroeid
Wijnand De La Rie
de bosaardbeien zullen langzaam rijpen
maar hún leven werd
abrupt onderbroken
voordat de levenscyclus was voltooid
Iwan Zwanenbeek
geen Wehrmacht maar Wisenten
geen SS’ers maar Schotse Hooglanders
geen verraad maar vrede
geen verdrukking maar vrijheid
Karel Reumann
op deze plek bloeit nu de hondsroos
en viert het leven
of gedenkt de doden
Philip Frank
de wilde roos zal steeds weer bloeien
… dat kan men makkelijk zeggen
wat dacht u in die laatste ogenblikken?
ik stel me voor dat u dacht aan gezin en familie
aan de gemeente die onder uw hoede stond
aan het lot dat hun te wachten zou staan
dat hoop en wanhoop met elkaar om voorrang streden
Volgens de overlevering zag zelfs de vijand
in u een nobel mens en held
uw medegevangenen stak u een hart onder de riem
u droeg uw lot met waardigheid en moed
[de Duitsers] ‘… zijn zo klein, ze kunnen ons joden niets doen, alleen afmaken en och, het jodendom zal het fascisme wel weer overleven, zoals de geschiedenis zoveel voorbeelden heeft. We staan geestelijk zo ver boven hen, we moeten dit maar verdragen en ik persoonlijk als rabbijn behoor bij mijn mensen, ik moet hen steunen en sterk maken voor hun komend lijden’
(Wim de Wagt: Joods Haarlem, 2005, Stichting Uitgeverij Noord-Holland, Wormer, isbn 9071123898)

Gedenkbord (van Han Bijvoet) in de hal van het stadhuis te Haarlem ter herinnering aan de 10 mannen die op 2 februari 1943 werden gefusilleerd in de duinen bij Bloemendaal.