![](https://duinenenmensen.nl/wp-content/uploads/2018/09/menu-hotspot-icon.svg"){kind=icon}
Hotspots
Opbloeien in het zand (inzending Bloeiende duinen, 2016)
Eric Wisse
Geen categorie
Comments : 11
[yasr_visitor_multiset setid=1]
Door het aanklikken van de sterren kan je deze inzending beoordelen. Je kan dit één keer doen en niet meer aanpassen. Onderaan de bijdrage kan je uitgebreid reageren. Stem ook op alle andere inzendingen!
1- Het verborgen paradijs
Achterin de bestelbus, met de vogelkooi op schoot, merkte ik dat de snelheid afnam. We sloegen af, het hobbelde, takken sloegen tegen het dak van de wagen. Duizelig makende zonlichtvlekken op het beschaduwde pad.
Dan licht, de open plek. Het vergeelde gras. Rennen naar de schommels. Het huisje, dat naar teer rook, de geelgors die zong. Alles ontspande en de ruimte ontvouwde zich.
De magie van de naam: “Noordwijkerhout”. Hier veranderde het gezinsleven totaal. We spreken jaren ’70/’80.
“Kijk eens hoe het struweel is gegroeid”. Het gat waar de grote ketel de grond in ging bij wijze van koelkast zat geheel verborgen onder de struiken. Heuse expedities namen hun aanvang; door het rietlandje, het bos rondom, de geurende slootkanten met uitzicht op het meer in de verte. En uiteindelijk ook verder; naar de duinen, de Langevelderslag, maar vooral naar het uitgestrekte, eindeloze duingebied van de Amsterdamse Waterleiding, waar een geheim pad liep dat alleen wij kenden. Het avontuur lokte.
Met de planten sloot ik vriendschap voor ik hun namen leerde kennen, zoals ik geelgors, zomertortel en gierzwaluw om mij heen wist zonder ze nog te benoemen. Een diepgaand contact, in een zee van ruimte en rust. De poëzie van mijn jeugd, waar ik op leefde. Vol kleine wereldjes, waarin je een sprinkhaan van een grasspriet kon halen door er snel je handen om te vouwen. Zo werden de duinen mijn veilige biotoop, mijn thuis.
Het terrein van mijn jeugd viel in handen van een projectontwikkelaar. De met bramen dichtgegroeide telefooncel zie ik nog voor me, naast de slagboom. De andere beelden heb ik verdrongen.
2 – Duindichter
Twintig jaar later. Woelige tijden vormden een benauwende branding: burn-out, angststoornis, verlies van dierbaren, op drift…ik strandde, spoelde uitgeput aan. Vond een duinvoet, een dal. Vertrouwde ruimte, waar ik mocht zijn, een plek, wijds én geborgen. Dit werd opnieuw mijn thuis.
Nu waak ik over het duin. En prijkt mijn poëzie in de zeereep. Nu schep ik met vrijwilligers voorwaarden voor duinvegetatie, zandhagedissen. Adviseer ik de gemeente over beheer. Ontdek ik steeds nieuwe zaken: wit hongerbloempje, viltaardsterren, harkwespen. Al struinend en zwervend verwijder ik het zwerfvuil op mijn pad.
Opbloeien in het schrale zand. Waar subtiele planten niet verdrongen worden door dominante soorten. Waar aandacht naar schoonheid en troost kan leiden. Na een langzaam herstel vind ik mijn draai, nog niet zwierig, maar het beweegt. Daar is durf en moed voor nodig.
Mijn missie is altijd geweest: enthousiasmeren door het delen van mijn passie, als natuurgids, dichter, duin- en tuinman, via nieuwe media, of door samen een gebied te inventariseren. Daar word ik blij van.
Het alleen genieten blijft, daar kan weinig tegenop, behalve het te delen met mijn vrouw…samensmelten met mijn omgeving, de bron, mijn duinbiotoop..dat brengt de momenten waarop ik werkelijk leef.
Uitzicht biedt inzicht en weer opstaan. Ik ga voort.
Een prachtig, authentiek verhaal!
Herkenbaar, ontroerend En prachtig, Eric..
Prachtig biografisch verhaal met een enorme passie voor de natuur.
Mooi verhaal van iemand die weet wat belangrijk is in het leven
Beste Eric, je kan wel stellen dat we allebei duinen in ons hart gesloten hebben. Ze zijn me zo ongelofelijk dierbaar. Net zoals jou leerden ze mij wat ik belangrijk vond. Zand als toetssteen. Dank voor je bijdrage!
Oij, mooi geschreven. Zo ook de foto’s.
🙂
Merci, allen, voor jullie fijne reacties…ik heb mijn wereld inderdaad gevonden.
Martin Voermans,
Een Cruyfiaanse opmerking. Als kijkt dan zie je het. Eric blijf kijken en door jouw kijken kan je het mij en anderen laten zien. dank je wel.
Als je kijkt dan zie je het. Dank je Martin… 😉
Prachtig persoonlijk verhaal,Eric! En herkenbaar.
Dank je…! Heb dit soort persoonlijke zaken nooit zo in de etalage gezet, niet iedereen kan ze goed inschatten. Maar zowel crisis als euforie maken deel uit van het leven. Ik heb bewust gekozen hier het complete beeld eens weer te geven. Zeker als het om mijn grote passie gaat.