De droogte in het voorjaar doet de Hollandse duinen verbleken naar donkergeel. Het roze van een enkel bloemetje van de Kleverige reigersbek houdt dapper stand in het dorre landschap. Net over het volgende stuivende duin klinkt lawaai. Ploeterend door het mulle zand komt de kale top van het duin in zicht. Het lawaai zwelt aan. Geschetter en gekrijs, twee zwarte vogels verdwijnen achter de kam. Over de top stort het zandige duin zich weer in diepte. Hier geen lege duinvallei dit keer. Geen treurig hoopje geblakerde dauwbramen. Witte karkassen van bomen torenen boven het duinmeer uit, dat de blauwe lucht helder weerkaatst. Een rommelig woud van frisgroene wilgen, Kardinaalsmuts en bloeiende meidoorns verhullen het, door het buitenproportionele loof van Groot hoefblad omzoomde, duinwater. De kale takken van de boomlijken worden bevolkt door tientallen Aalscholvers. De grote zwarte vogels schreeuwen luid vanuit de hoogte, hun vleugels uitgeslagen. De ondergescheten takken waar ze op zitten doen spookachtig aan, lijkbleek tussen het groen, schimmig weerspiegeld in de duinplas. Met een beetje fantasie houden Caraïbische piraten zich op in de geurige Gagel langs de oever, hun sabel in de aanslag, wakend over een verborgen goudschat. De zwarte zeilen van hun schip verborgen onder een witte deken van meidoornbloesem. Aan de overkant steekt de top van een zandduin uit boven het Hollandse mangrovebos, daar begint de droogte weer en vecht het Schapengras en de Kruisbladgentiaan tegen de zinderende zon. Daar lijkt de groene oase een fata morgana waar zo nu en dan twee zwarte vogels uit ontsnappen.