Verstuiving van zand is het proces waardoor kustduinen ontstaan danwel zijn ontstaan. Als je vanuit de ruimte naar de (Nederlandse) kustduinen van dit moment kijkt, dan is er maar erg weinig zand te zien. Vanaf die afstand is bijna het gehele duingebied overdekt met vegetatie, variërend van helm, gras en mos tot struiken en hoogopgaande bomen. Er is een vitale ontwikkeling te zien naar steeds meer groen: de successie van pioniervegetatie naar climaxvegetatie is al een flink eind op weg, in sommige gebieden meer dan in andere, maar als geheel: goed op weg. Deze ontwikkeling is overigens niet tot Nederland beperkt. In heel Noordwest-Europa speelt deze ook, maar het lijkt erop dat de maximale ontwikkeling toch wel in Nederland plaatsvindt. Dat is al geruime tijd opgemerkt door de beheerders en al langere tijd, zeg twintig-dertig jaar, wordt nagedacht over de oorzaken van deze ontwikkeling. Naar die oorzaken is het nodige onderzoek gedaan. Ook zijn er beheerders die de stoute schoenen hebben aangetrokken: zij zijn aan het ruimen geslagen en leveren (plaatselijk) kale duinen op. Dat wordt velen van die beheerders in eerste instantie nogal kwalijk genomen door de omgeving, hoewel naderhand toch geluiden van waardering worden gehoord, een kwestie van smaak. In dit artikel proberen we een overzicht te geven van de verstuivingsgeschiedenis van de Hollandse duinen, in het bijzonder van de laatste eeuw, maar we nemen hier en daar uitstapjes naar het buitengebied. Daarbij worden de volgende begrippen gehanteerd: dynamisch duinbeheer en dynamisch kustbeheer. Dynamisch duinbeheer vindt plaats in het duingebied achter de zeereep; dynamisch kustbeheer heeft betrekking op het strand, de zeereep en de pakweg 1 km brede zone achter de zeereep. 

Lees de pdf, ontleend aan: Holland’s Duinen nr 60 (2012): pag. 23-27  Uitgave: Dunea

De achterkant van het gereactiveerde paraboolduin. Een muur van zand schuift richting dennebomen. Verlaten veld, Zuid-Kennemerland.