Zeewinde / Calystegia soldanella 16de eeuwse aquarel, Libri Picturati

Het was, denk ik, tijdens de vroege middeleeuwen. Of eerder, net voor het jaar nul. Of misschien ergens na het jaar 2000. Ik ben een oude man, een jonge vrouw, een bakker, een geleerde of een ambachtsman.

Voor het zand maakt dat niet uit.

Hier in dit duinvalleitje zijn geen woorden, op deze plek heeft tijd geen vat. Geen mens heeft hier zijn sporen nagelaten. Van mens-zijn ben ik hier bevrijd.

Wat hier wel is?

Een korrel zand, vermenigvuldigd. Een glooiing, met wat helm. Luwte. Stilte. Zon. En vooral … veel, heel veel korrels zand.

Het zand kruipt onder mijn kleren. Het sijpelt door mijn vingers, blijft steken in mijn haar. De korrels vormen een samenhang die ik niet duiden kan. Nu ik hier lig, herken ik de patronen. Een glijvlak naast een klontje. Een golving, een ritme, een gemeenschap.

Daartussen staat een eenzaam plantje. Een tere, open bloem, zacht-lila met een witte ster, een gouden hart. De stengel, kaal, zoekt zich een weg, kruipend, tastend door de duinen. Schuchter, zoekend, zonder doel.

Ik sluit mijn ogen en rol dromerig de helling af.

Half rollend, half glijdend, daal ik af.

De zon gaat onder. Het wordt koeler en de lucht kleurt langzaam rood.

De schemering, de stilte, de vorm van de duinpan … meer valt er over dit valleitje niet te zeggen.

Ik kom er graag, maar kan het vaak niet vinden.

Het bevindt zich voor de oerknal; of ergens uit de tijd. Daar achter, bij de Noordzee.

Niet eens zo ver van huis.