‘Als we niets doen, is het hier straks één groot dennenbos’, zegt Maarten Duinker, boswachter in het gebied van de Schoorlse duinen. ‘En het is onze taak om natuur te herstellen waar dat nodig is.’ Het wenkend perspectief is een kleurrijk, afwisselend duingebied, met veel bijzondere plantensoorten waarbij natuurlijke systemen weer functioneren. Elders aan de Nederlandse kust zijn dit soort plannen met succes uitgevoerd, maar in de Schoorlse duinen lijkt het verzet massaal. 11 duizend mensen tekenden al de petitie tegen de kap van bomen op een oppervlakte van ‘200 voetbalvelden’. Of, zoals Aard Mos zegt: ‘Wij vinden het bos mooi zoals het is. Het ruikt ook heerlijk, die dennenbomen.‘  (cursivering RB)
En Aard Mos, initiatiefnemer van de actiegroep tegen bomenkap in de Schoorlse duinen, spreekt graag duidelijke taal: ‘De bewoners hier hebben geen reet aan stuivende duinen. We hebben hier een hartstikke mooi bos en dat willen we graag zo houden'(Volkskrant 22 december)
En: ‘Ik snap best wat ze willen hoor: verstuiving, verdrassing, plantjes. Maar wij willen dat die bomen blijven staan. En 80 procent van de bewoners van Groet en Schoorl, de mensen bij de visboer of de kapper, is het met ons eens. Misschien 5 procent is voor die plannen, maar dat zijn intellectuelen.’ (cursivering RB)

Caspar Janssen analyseert de controverse haarscherp in de Volkskrant van 27 december. Acht jaar geleden ging het duingebied de  Berkheide in Zuidholland op de schop. De verantwoordelijke adviseur van destijds:
‘Ik werd in mijn gezicht gespuugd. En uitgescholden.’ Zijn medewerkers werden fysiek bedreigd. Dat kwam omdat er een ‘Kalahari-woestijn’ was ontstaan, in de woorden van de woedende omwonenden en bezoekers. En dat klopte. In eerste instantie, na het afgraven, krijg je een grote zandvlakte, dat had de technocratische natuurmaker van tevoren ook verteld. Toen dat daadwerkelijk gebeurde ‘brak de pleuris uit.’

Maar zie nu.’ De vochtige duinvallei die was ontstaan stond vol met orchideeën, duizendguldenkruid en parnassia. Over de vallei hing een roze en witte gloed. Overal libellen, een Gallowayrund deed zich te goed aan helmgras. Het spel van zand, wind en water deed het weer, in de woorden van de adviseur. In de even verderop gelegen kikkervalleien was het nog veel mooier geworden. Om niet te zeggen dat het een idylle was. Plasjes met kraakhelder kwelwater. Het rook naar munt, er bloeide vleugeltjesbloem, gentiaan, het driekleurig duinviooltje. Orchideeën, duizendguldenkruid en ogentroost. En overal parnassia, die even kwetsbare als wonderschone duinbloem, waar gedichten aan zijn gewijd. Van nature is het duingebied zo ongeveer de soortenrijkste biotoop die er bestaat. Alleen al 105 vogelsoorten leefden er nu, om van plantjes, libellen, vlinders, hagedissen, salamanders, padden, egels, vleermuizen en wezels maar niet te spreken. Vijf jaar nadat het gebied op de schop was genomen.’

Caspar Janssen:”En nu wil Staatsbosbeheer de Schoorlse duinen onder handen nemen. Want het gebied is verdroogd door de aanwas van waterslurpende dennenbomen, en verruigd door stikstofneerslag”
“Dat het Schoorlse bos helemaal niet wordt gekapt, die boodschap komt niet echt over. Alleen een paar stukken dennenbos die het dichtst bij de zee liggen, 12 procent van het totaal, moet mogelijk wijken”
En: “Ik vroeg me af: zou deze boze burger het fatsoen hebben om over vijf jaar, als die ‘vlakte’ er eenmaal schitterend bij ligt, zijn ongelijk te erkennen?”

Zelf denk dan  hiernaast: misschien een excursie naar het duingebied Berkheide voor de leden van de actiegroep uit Schoorl?

Caspar Janssen eindigt zijn stukje met:
‘Iedereen is tegen, behalve intellectuelen’, zeggen de actievoerders nu, het is hun belangrijkste argument. Ik verwacht dat Staatsbosbeheer overstag gaat. Want tegen de boze burger is geen kruid gewassen. Zelfs geen parnassia’.

Ik hoop dat Staatsbosbeheer met projecten elders in de duinen in gedachten, toch de moed heeft zijn rug recht te houden.