(redactie) Er is een vrij dik boek is te schrijven over langs de kust verdwenen dorpen. Sommige verdwenen door kustafslag. Anderen verdwenen onder het stuivende  zand. De oude agrarische kern van Castricum, De Duinkant, al sinds de 17e eeuw bewoond door o.a. de familie Stuifbergen (nomen est omen),  wordt in onderstaand artikel van Niek Kaan fraai beschreven. Voor liefhebbers van oude foto’s, oude familieverhalen (ook met duinnamen als Wulp, Zonneveld en Duin), maar ook doorkijkjes naar de economie en het landschap van die tijd. En met een correcte beschrijving van de malle haakse bocht van het spoor bij Castricum: niet (alleen) het gevolg van het afgraven van zand van de nabijgelegen Papenberg voor spooraanleg in de 19e eeuw maar omdat eens een aftakking was voorzien richting Hoogovens (dit  plan past in het boek van plannen rond duinen en duinrand die niet doorgingen…(een ander lijvig boekwerk).

De Duinkant verdween door afbraak in de Tweede Wereldoorlog.

Uitzicht vanaf de Papenberg op de Duinkant, ca 1920; Collectie Werkgroep Oud Castricum

Niek Kaan in zijn inleiding:

“Het was een verschrikkelijk mooi buurtje; ik heb nog nooit zo’n mooi buurtje gezien.”

Het zou nog makkelijk passen tussen de Kramersweg, de Duinenboschweg en de in 1944 gebouwde tankmuur, maar De Duinkant heeft de Tweede Wereldoorlog niet doorstaan. Voor de Atlantikwall moesten schootsvelden in het achterland worden ontruimd. In 1943 kregen in Castricum en Bakkum honderden bewoners en eigenaren opdracht hun woningen en bedrijven te verlaten. Binnen enkele weken werden alle panden met de grond gelijk gemaakt en daarmee kwam ook abrupt een eind aan de kleine maar hechte gemeenschap aan de voet van de duinen. Er wordt nog steeds met warme gevoelens over gesproken. Nu is er niets meer van te zien. We hebben met oudbewoners eens wat herinneringen opgehaald.

Lees verder de pdf:  Uit Jaarboek 2010 Werkgroep Oud Castricum nr.33. pag.4-19