In de Middeleeuwen ontstonden er in de steden in het westen van Nederland steeds vaker problemen met de drinkwatervoorziening. Het grondwater was brak en daardoor ongeschikt als drinkwater, regentonnen hadden slechts een beperkte capaciteit zodat men vooral op water uit de grachten was aangewezen. In deze grachten werd ook al het denkbare huishoudelijk-en industrieel afvalwater geloosd, met als gevolg regelmatige uitbraak van cholera- en tyfus epidemieën. In Amsterdam was het water in de grachten door de open verbinding met de Zuiderzee brak en daardoor ondrinkbaar. Vanaf het begin van de zestiende eeuw liet het gemeente bestuur daarom water per schip vanuit de Vecht aanvoeren. Met het groeien van de bevolking steeg ook de vraag naar drinkwater en naar een betere drinkwatervoorziening. De duinen boden een goede oplossing. Onder de duinen was in de loop van honderden jaren een grote voorraad schoon water ontstaan die men kon inzetten voor de drinkwatervoorziening.

Lees de pdf, ontleend aan: Holland’s Duinen nr 60 (2012): pag. 50-54 Uitgave: Dunea

Vanaf Bergambacht wordt
het voorgezuiverde rivierwater
naar Scheveningen gepompt